Supervisie, anders kijken

Vliegen

Het was lang geleden dat ik met het vliegtuig heb gereisd. Wat is er veel veranderd. Ja, je moest altijd al goed op je bagage letten en ja, de laatste keer dat ik vloog mocht je ook al niet meer zomaar een fles water (of andere vloeistof) meenemen. Maar toen was een koffer inchecken als ruimbagage nog wel de standaard en inbegrepen in de prijs van je vliegticket. Dus toiletspullen gingen het ruim in.
Nu ging ik voor een 3-daagse conferentie naar Dublin, met alleen handbagage, toilettas incluis. Ik wist dat vloeistoffen alleen in kleine flesjes mee mochten, en dat die kleine flesjes dan weer in een doorzichtig seal-zakje moesten. Dat had ik dus braaf gedaan. En dan dat plastic zakje weer in mijn toilettas, toilettas in de handbagagetas, leek me volstrekt logisch. Waar dat gedoe met dat aparte plastic zakje voor nodig was vroeg ik me wel af, ze konden dat toch zien in hun scanners, daar hoefde het toch niet voor in een plastic zakje? Luchthaven-logica, gewoon doen, niet ergeren.

Stress

Tot zo’n gestreste douane-meneer in Dublin vroeg of ik geen vloeistoffen bij me had. Ja, wel, alleen van die kleine flesjes, je weet wel, toiletspullen, ik moet toch m’n tanden poetsen na de Guinness? HA! Ik zag de verandering in zijn gezicht. IK HEB BEET! Vloeistoffen moeten in een doorzichtig zakje mevrouw! Ja, dat weet ik, dat heb ik ook gedaan. Een hoofd vol onbegrip. Waar dan? Ik zie het niet. Diepe zucht van mijn kant, wat een eikel, dacht ik nog, waar dan, in mijn toilettas natuurlijk, waar anders. Dus ik haal demonstratief mijn toilettas uit mijn weekendtas, doorzichtig zakje weer uit mijn toilettas, en zeg met een triomfantelijk gezicht: hier heb ik dat gestopt, logisch toch? Mij pak je niet. DAT MOET APART, UIT JE TAS, DUIDELIJK ZICHTBAAR, IN EEN APARTE BAK DOOR DE SCANNER! Ok, doen we dat toch, wat een geneuzel.

Pas op de plaats

Wat gebeurde er hier? Ik was volkomen in mijn eigen logica vast blijven zitten, een logica van minstens 10 jaar geleden gekoppeld aan een wellicht wat naïeve opvatting dat al dat veiligheidsgedoe wel belangrijk is maar op de verkeerde manier wordt uitgevoerd. En ik ben ongevaarlijk, dus…De douanemeneer had een geheel andere logica. Hij keek met heel andere ogen.

Anders kijken

Ik was in Dublin voor een internationale coach-conferentie van de European Mentoring en Coaching Council (EMCC). Daar raakte ik o.a. geïnspireerd door de ”7 Eyes model for supervision” in een masterclass van Pamela Fay. Zij liet zien hoe je 7 verschillende perspectieven tot leven kan brengen in een supervisie-sessie. Wie kijkt met welke ogen naar de interactie tussen coach en coachee. Relationeel en systemisch. Wat een rijke reflectie levert dat op voor de coach én voor de andere deelnemers aan de groeps-supervisie. Ik heb me deze zomer verder verdiept in deze methode en ga het als supervisor zeker gebruiken in de supervisie die ik voor groepen aanbied.